Cmentarz żydowski w Wielkich Oczach zlokalizowany jest przy ul. Krakowieckiej i zajmuje działkę nr 830, w kształcie zbliżonym do litery L, o wymiarach 193 x 64 m i łącznej powierzchni około 0,8 ha. Od zachodu cmentarz przylega do ul. Krakowieckiej, od wschodu - do pola uprawnego; z dwóch stron obiekt sąsiaduje z prywatnymi posesjami. Dokładna data założenia nekropolii nie jest znana. W materiałach archiwalnych najstarsze wzmianki potwierdzające funkcjonowanie cmentarza pochodzi z lat sześćdziesiątych XVIII wieku. Wiadomo, że w 1854 r. cmentarz miał powierzchnię około 0,73 ha, a w północno-zachodnim narożniku znajdował się niewielki budynek, pełniący prawdopodobnie funkcję domu przedpogrzebowego lub stróżówki. Po 1910 r. działka cmentarna została powiększona o około 0,08 ha. Dr hab. Andrzej Trzciński z Zakładu Kultury i Historii Żydów Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie na podstawie powierzchni nekropolii oraz analizy zachowanych grobów ocenia, że do 1939 r. na cmentarzu mogło zostać pochowanych nie mniej niż 3.000 osób.

Podczas drugiej wojny światowej na terenie cmentarza naziści dokonywali egzekucji osób pochodzenia żydowskiego. Ciała ofiar grzebano w miejscu kaźni. W tym samym czasie rozpoczęła się dewastacja nekropolii. Okoliczni chłopi wyrwali niemal wszystkie macewy i wykorzystali je między innymi do prac budowlanych, do brukowania podwórek, ostrzenia noży. Prawdopodobnie w 1945 r. na cmentarzu pochowano zwłoki dwóch Żydów, skrytobójczo zabitych już po wyzwoleniu.

Po zakończeniu działań wojennych opuszczony cmentarz niszczał i zarastał roślinnością. W 1978 r. przeprowadzono podstawowe prace porządkowe w zachodnim sektorze nekropolii. W rejonie domniemanej zbiorowej mogiły ofiar Zagłady ustawiono pomnik w formie granitowego głazu na betonowym cokole z tablicą, na której umieszczono napis: "Pomordowanym w okresie II wojny światowej społeczeństwo Wielkich Oczu". W 2000 r. tablica została przekazana do renowacji i nie wróciła na swoje miejsce.

W latach 2000-2002 cmentarz został poddany kompleksowym pracom restauracyjnym. Wycięto zarośla, usunięto śmieci oraz ogrodzono teren nekropolii. Na cmentarz trafiły też nagrobki odnalezione w różnych punktach miejscowości. Nie obyło się przy tym bez konfliktów - właścicielka posesji, na której znaleziono macewy, za ich wydanie zażądała 30 tysięcy złotych. Sprawa znalazła finał w sądzie, jednak część macew nadal pozostaje na posesji pod stodołą. Restauracja cmentarza była możliwa dzięki współpracy księdza Józefa Kluza, Towarzystwa Ochrony nad Zabytkami, Towarzystwa Miłośników Ziemi Lubaczowskiej, Muzeum w Lubaczowie, Służby Ochrony Zabytków z Przemyśla oraz potomków Żydów z Wielkich Oczu. Fundusze na ten cel przekazali: Renee Apsel, Anita Brumer, Mark Landau, Steve Landau, Arek Majus, Jadwiga Majus, Krzysztof Majus, Frieda Melnick, Murray Stadtmauer, Icchak Thaler.

W 2002 r. Andrzej Trzciński z Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie opracował monografię cmentarza, obejmującą historię obiektu, jego opis i katalog nagrobków. Broszura została wydana w Izraelu w limitowanym nakładzie. Obecnie na cmentarzu znajduje się około 100 nagrobków, w różnym stanie zachowania. Najstarsza zidentyfikowana macewa upamiętnia osobę zmarłą w 1802 r., najmłodszy nagrobek pochodzi z 1940 r.

Wejście na cmentarz jest możliwe przez niezamkniętą furtkę.